Ήχοι

Μια ηλικιωμένη γυναίκα προχώρησε στο βάθος του διαδρόμου. Η έκθεση θα έκλεινε σύντομα και ήθελε να προλάβει. Προσπέρασε γρήγορα ένα ταλαίπωρο γέρο που αγκομαχούσε να καθαρίσει την αίθουσα και έφτασε στην άλλη άκρη της.
Στάθηκε μπροστά στον πινάκα και πηρέ μια βαθιά ανάσα, κοίταξε την νεαρή , εντυπωσιακή γυναίκα στον καμβά και παραλίγο να βουρκώσει. Η γυναίκα στον πίνακα ήταν σχεδόν γυμνή, και το μόνο που έπαιρνε την προσοχή σου από τα καταπράσινα μάτια της ήταν ένα μεγάλο δαχτυλίδι στο δεξί της χέρι με μια εξίσου καταπράσινη πέτρα.
Κάθισε σε ένα πάγκο και συνέχισε να κοιτάζει. Τώρα έκλεγε. Θυμήθηκε ποσό δυσκολεύτηκε ο νεαρός ζωγράφος την πείσει να κάνει αυτόν τον πίνακα, θυμήθηκε πόσο λυτρωτικά όμορφος ήταν, πόσο πάθος αναπτύχτηκε εκείνη την νύχτα, αλλά επίσης και πόσο γρήγορα τελείωσαν όλα. Δυο νέοι από μακρινές πόλεις, διαφορετικές οικογένειες, μια θερμή νύχτα ήταν όλα όσα είχαν να θυμούνται ο ένας απ τον άλλο, μια νύχτα, πολλές υποσχέσεις και το δαχτυλίδι που του είχε δώσει μόλις εκείνος τελείωσε τον πίνακα. Από τότε δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ, κι εκείνη έμεινε να σκάφτεται τι θα είχε γίνει αν τον είχε ακολουθήσει σε εκείνο το ταξίδι που τις είχε προτείνει.
Εν τω μεταξύ, ο κακοντυμένος και μεγάλος σε ηλικία κύριος που καθάριζε τη αίθουσα ήρθε κοντά της και κοίταξε τον πίνακα. Βλέποντας την να κλαίει άπλωσε το χέρι και της προσέφερε ένα μαντίλι,. Εκείνη τον κοίταξε υποτιμητικά, έσπρωξε βιαστικά το χέρι του και προχώρησε προς την έξοδο.
Δεν είδε ποτέ την πράσινη πέτρα που γυάλιζε στο δάχτυλό του.