Ασήμαντες στιγμές

Είχε αρχίσει το ψιλόβροχο, και τότε την είδε, μόνη σε μια στάση να περιμένει. Ένιωσε ένα μούδιασμα στο στομάχι, και μια απροσδιόριστη δυσκολία να αναπνεύσει, έκοψε ταχύτητα και άρχισε να την παρατηρεί καθώς την πλησίαζε.
Παρόλο τον ανορθόδοξο τρόπο γνωριμίας τους, μια δευτέρα σε ένα μπαρ με πολύ αλκοόλ και νικοτίνη στην ατμόσφαιρα, δεν είχε καταφέρει να την βγάλει από το μυαλό του αρκετούς μήνες τώρα. Σαν θεϊκή παρέμβαση του φάνηκε αυτή η δεύτερη ευκαιρία να της μιλήσει, να της πει όλα αυτά που τόσο καιρό προετοίμαζε σε περίπτωση που την ξανασυναντούσε, όλα αυτά που τον άφηναν ξάγρυπνο τα βράδια, να της πει ότι απλά και μόνο η ύπαρξη της αποτελεί εχέγγυο για την τη ευτυχία του. Αντ’αυτού όμως έκατσε λίγο παραδίπλα με σκυμμένο κεφάλι σαν να ντρεπόταν για κάτι.
Σε λίγο τους πλησίασε το λεωφορείο, καθώς ετοιμαζόταν να επιβιβαστεί, ένιωσε κάτι να τον τραβάει, γύρισε και την είδε να τον κρατάει από τον ωμό χαμογελώντας, «με θυμάσαι», τον ρώτησε∙ αισθάνθηκε την καρδιά του να ανεβοκατεβαίνει στο στήθος του, «δεν σε ξέχασα ποτέ», ήταν έτοιμος να απαντήσει, αλλά τελικά το μονό που κατάφερε να ψελλίσει ήταν «ναι», και χώθηκε μέσα στο πλήθος χωρίς και ο ίδιος να καταλάβει τι προσπαθούσε να αποφύγει τόσο βιαστικά.