Χαμένες Ευκαιρίες

είχε μείνει ακίνητος και την κοιτούσε να απομακρύνεται, και καθώς εκείνη χανόταν στον ορίζοντα έχαναν και τα λόγια την σημασία τους. Όλα αυτά που μέρες προετοίμαζε να της πει και που τελικά ποτέ δεν της είπε, όλα αυτά που η υπερήφανη ματαιοδοξία του τον έσπρωχνε να πιστεύει ότι θα την κρατούσαν κοντά του, όλα έγιναν γκρίζα, θόλωσαν, δεν χάθηκαν παρέμειναν εκεί, σκονισμένες εικόνες ενός μέλλοντος που παραλίγο να αποκτήσει. Αυτή τη φορά μάλλον είναι για πάντα, μονολόγησε και αμέσως μειδίασε αμήχανα. Πήρε τον δρόμο της επιστροφής σκεπτόμενος τα λόγια του Whittier, “For all sad words of tongue and pen, the saddest are those, It might have been”. Σύντομα οι μοναδικοί μάρτυρες του σκηνικού φτερούγησαν και αυτοί μακριά του, αφήνοντας τον όπως κι εκείνη, κουρασμένο και μονό.