Ασήμαντες στιγμές

Είχε αρχίσει το ψιλόβροχο, και τότε την είδε, μόνη σε μια στάση να περιμένει. Ένιωσε ένα μούδιασμα στο στομάχι, και μια απροσδιόριστη δυσκολία να αναπνεύσει, έκοψε ταχύτητα και άρχισε να την παρατηρεί καθώς την πλησίαζε.
Παρόλο τον ανορθόδοξο τρόπο γνωριμίας τους, μια δευτέρα σε ένα μπαρ με πολύ αλκοόλ και νικοτίνη στην ατμόσφαιρα, δεν είχε καταφέρει να την βγάλει από το μυαλό του αρκετούς μήνες τώρα. Σαν θεϊκή παρέμβαση του φάνηκε αυτή η δεύτερη ευκαιρία να της μιλήσει, να της πει όλα αυτά που τόσο καιρό προετοίμαζε σε περίπτωση που την ξανασυναντούσε, όλα αυτά που τον άφηναν ξάγρυπνο τα βράδια, να της πει ότι απλά και μόνο η ύπαρξη της αποτελεί εχέγγυο για την τη ευτυχία του. Αντ’αυτού όμως έκατσε λίγο παραδίπλα με σκυμμένο κεφάλι σαν να ντρεπόταν για κάτι.
Σε λίγο τους πλησίασε το λεωφορείο, καθώς ετοιμαζόταν να επιβιβαστεί, ένιωσε κάτι να τον τραβάει, γύρισε και την είδε να τον κρατάει από τον ωμό χαμογελώντας, «με θυμάσαι», τον ρώτησε∙ αισθάνθηκε την καρδιά του να ανεβοκατεβαίνει στο στήθος του, «δεν σε ξέχασα ποτέ», ήταν έτοιμος να απαντήσει, αλλά τελικά το μονό που κατάφερε να ψελλίσει ήταν «ναι», και χώθηκε μέσα στο πλήθος χωρίς και ο ίδιος να καταλάβει τι προσπαθούσε να αποφύγει τόσο βιαστικά.

Σπασμένα κομμάτια επιστρέφουν

Την πυροβόλησε αρκετές φορές, χωρίς να είναι σίγουρος αν το έκανε για να βεβαιωθεί ότι ήταν νεκρή,ή γιατί ήθελε να ξεφορτωθεί τον εαυτό του, γιατί ήταν βέβαιος ότι σκοτώνοντας αυτό που αγαπάς, πρώτα σκοτώνεις τον εαυτό σου. Το κατάλευκο φόρεμα της είχε γίνει κόκκινο, χαμήλωσε και έκατσε δίπλα της, ακόμα κι έτσι, μέσα σε έναν ανίερο συνδυασμό από αίμα και λάσπη, του φάνηκε πανέμορφη. Είχε αρχίσει να ξημερώνει και ο αέρας δυνάμωνε, ήξερε οτι έπρεπε να φύγει, το πάρκο σύντομα θα γέμιζε με κόσμο, αντ’αυτού όμως της έσφιξε το χέρι, έκλεισε τα μάτια και ξαπλώνοντας κοντά της πλησίασε το στόμα του στην κάννη του όπλου, και καθώς πάτησε την σκανδάλη δεν πρόλαβε να σκεφτεί αν αυτό θα πονούσε περισσότερο από τη απουσία της.

Χαμένες Ευκαιρίες

είχε μείνει ακίνητος και την κοιτούσε να απομακρύνεται, και καθώς εκείνη χανόταν στον ορίζοντα έχαναν και τα λόγια την σημασία τους. Όλα αυτά που μέρες προετοίμαζε να της πει και που τελικά ποτέ δεν της είπε, όλα αυτά που η υπερήφανη ματαιοδοξία του τον έσπρωχνε να πιστεύει ότι θα την κρατούσαν κοντά του, όλα έγιναν γκρίζα, θόλωσαν, δεν χάθηκαν παρέμειναν εκεί, σκονισμένες εικόνες ενός μέλλοντος που παραλίγο να αποκτήσει. Αυτή τη φορά μάλλον είναι για πάντα, μονολόγησε και αμέσως μειδίασε αμήχανα. Πήρε τον δρόμο της επιστροφής σκεπτόμενος τα λόγια του Whittier, “For all sad words of tongue and pen, the saddest are those, It might have been”. Σύντομα οι μοναδικοί μάρτυρες του σκηνικού φτερούγησαν και αυτοί μακριά του, αφήνοντας τον όπως κι εκείνη, κουρασμένο και μονό.

Το να περιμένεις είναι οδυνηρό

άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια σαν να μην τον ενοχλούσε η δυνατή βροχή που μόλις είχε αρχίσει. «όλα φαίνονται τόσο αργά» σκέφτηκε. Όταν έφτασε κάτω δεν είδε κανέναν, μονό το άψυχο σώμα της στηριγμένο σε ένα δέντρο, όπως το είχε αφήσει. Την προσπέρασε χωρίς να σταματήσει, αφήνοντας το άρωμα της να τον αγγίξει απαλά. η βροχή δυνάμωνε και τα φύλλα είχαν σκεπάσει το μονοπάτι. Όταν έφτασε στο αυτοκίνητο είχε ήδη νυχτώσει, έβαλε μπροστά, άνοιξε το ράδιο και ξεκίνησε, ∙ «μέσα σε όλον αυτό τον χαμό μπορεί να χάσω τον εαυτό μου, ή να τον βρω», τραγουδούσε η φωνή ενός άγνωστου καλλιτέχνη, όταν έμπαινε στην εθνική, και το αυτοκίνητο χανόταν μέσα στην κίνηση.